Over Carbonatatieonderzoek
Eén van de oorzaken waardoor de pH in het beton afneemt is de zogenaamde carbonatatie. Hierbij wordt vrije en gebonden kalk door het koolzuur uit de lucht omgezet in calciumcarbonaat, waardoor de pH van het beton afneemt.
De aantasting vindt van buitenaf plaats, zodat er in het beton een grens is aan te wijzen waar de pH gedaald is tot onder de 10. Hier wordt het staal niet meer door het alkalische milieu van het beton beschermd. Als het staal voor deze grens ligt, bevindt het zich in gecarbonateerd beton, zodat het kan roesten. Of er dan ook werkelijk corrosie plaatsvindt, hangt af van de vochtigheid van het beton en van de toegankelijkheid van het staal voor zuurstof.
De carbonatatiediepte is niet overal constant. Het carbonatatiefront vertoont een grillig verloop en daarom wordt de carbonatatiediepte aangegeven met behulp van een gemiddelde en een standaardafwijking.
Hoe snel beton carbonateert is vooral afhankelijk van de snelheid waarmee de poriën in het oppervlak uitdrogen en de snelheid waarmee CO2 het beton binnendringt. Hoe vochtiger het beton is hoe moeilijker het CO2 transport plaatsvindt en hoe langzamer het carbonatatieproces verloopt. De carbonatatiediepte is dus sterk afhankelijk van de expositie-omstandigheden. De grootste carbonatatie buiten ontstaat in een expositie-omstandigheid “buiten-beschut”. Verder zijn allerlei factoren rondom samenstelling en kwaliteit van het beton van belang.
Door het carbonatatiefront in kaart te brengen en deze af te zetten tegen de leeftijd van de constructie kunnen wij een redelijk betrouwbare inschatting maken van het moment waarop het carbonatatiefront de wapening zal bereiken. Dit is waardevolle informatie voor het vaststellen van de restlevensduur of het opstellen van het meerjarig onderhoudsplan.
